Levenhuk Skyline PLUS, User Manual

48

Na mapie odszukać bieżącą szerokość geograficzną. Do tego celu można wykorzystać mapy drogowe. 

Następnie na bocznej stronie głowicy montażu należy zlokalizować skalę o zakresie 0 – 90°. Poluzować 

zaczep montażu, lekko obracając uchwyt blokady w lewo. Śruba radełkowana znajdująca się pod 

głowicą montażu sprawia, że następuje przesunięcie płytki zaczepowej i zmiana kąta. Obracać 

pokrętło aż do momentu, w którym wskazówka na skali szerokości geograficznej wskaże bieżącą 

szerokość geograficzną (rys. 12).
Poluzować pokrętło blokujące w osi deklinacji i obrócić teleskop aż do momentu, w którym wskazówka 

na tarczy wskaże 90°. Dokręcić z powrotem pokrętło blokujące w osi deklinacji. Poluzować pokrętło 

blokujące teleskop w poziomie i przesunąć montaż tak, aby oś rektascensji była skierowana na 

Gwiazdę Polarną. Za pomocą pokręteł regulacji w poziomie nad oznaczeniem „N” wyregulować 

dokładnie ustawienie w poziomie (jeśli to konieczne). W celu dokładniejszego ustawienia spojrzeć 

przez celownicę i za pomocą pokręteł regulacji w poziomie i regulacji szerokości geograficznej ustawić 

krzyżyk na Gwieździe Polarnej (rys. 13).
Po chwili obiekt docelowy zacznie przesuwać się w kierunku północnym lub południowym, zależnie od 

ustawienia bieguna względem Gwiazdy Polarnej. Aby obserwowany obiekt znajdował się w centralnej 

części pola widzenia, użyć tylko pokrętła mikroruchów w osi rektascensji. Po ustawieniu teleskopu 

na gwiazdę polarną podczas obserwacji nie należy zmieniać ustawień w poziomie i szerokości 

geograficznej montażu ani zmieniać położenia statywu. Do utrzymywania obiektu w polu widzenia 

wystarczy regulacja względem osi rektascensji i deklinacji.
Osoby przebywające na półkuli południowej muszą ustawić montaż na południowy biegun niebieski, 

wykorzystując do jego zlokalizowania układ gwiazd. Wynika to z braku jasnych gwiazd. Najbliższą 

gwiazdą jest słabo widoczna (wielkość 5,5) Sigma Octantis, która znajduje się w odległości jednego 

stopnia. Obiekty pomagające w zlokalizowaniu południowego bieguna niebieskiego to α i β Crucis 

(w gwiazdozbiorze Krzyż Południa) oraz obiekt ustawiony pod kątem prostym do linii łączącej α i β 

Centauri.

Śledzenie obiektów astronomicznych

Podczas prowadzenia obserwacji za pomocą teleskopu obiekty astronomiczne wydają się powoli 

przesuwać w polu widzenia. Jeżeli montaż jest prawidłowo ustawiony na Gwiazdę Polarną, wystarczy 

obrócić pokrętło mikroruchów w rektascensji, aby śledzić poruszające się obiekty. Do automatycznego 

śledzenia obiektów astronomicznych i likwidacji efektu poruszających się obiektów może służyć 

opcjonalny silnik rektascensji. Jeżeli jednak obiekt nie jest zbyt jasny, możliwe jest korzystanie z tarcz 

ze współrzędnymi na montażu paralaktycznym. Tarcze ze współrzędnymi pomagają w lokalizowaniu 

obiektów astronomicznych, których współrzędne zostały wyznaczone na podstawie map nieba.
Tarcza ze współrzędnymi rektascensji została podzielona na godziny (od 1 do 24). Mniejsze kreski 

oznaczają odstępy 10-minutowe. Górny rząd liczb związany jest z obserwacjami prowadzonymi na 

półkuli północnej, a rząd dolny – z obserwacjami na półkuli południowej.
Ustawianie (kalibracja) tarczy rektascensji: aby ustawić tarczę rektascensji, należy najpierw w polu 

widzenia odszukać gwiazdę o znanych współrzędnych. Dobrym przykładem jest gwiazda Wega o 

wielkości gwiazdowej 0,0 w gwiazdozbiorze Lutni. Z mapy gwiazd wiemy, że współrzędna rektascensji 

gwiazdy Wega wynosi 18 h 36 m.
Należy poluzować pokrętła blokujące rektascensji i deklinacji na montażu i wyregulować teleskop 

tak, aby gwiazda Wega znalazła się w środku pola widzenia okularu. Dokręcić pokrętła blokujące w 

osi rektascensji i deklinacji, aby zablokować montaż. Następnie ustawić tarczę ze współrzędnymi 

rektascensji na wartość 18 h 36 m. Teraz możliwe jest korzystanie z tarcz ze współrzędnymi do 

wyszukiwania obiektów na niebie (rys. 14).
Niemiecki montaż paralaktyczny zapewnia opcję regulacji, zwaną również klinem, która powoduje 

nachylenie osi polarnej montażu w sposób, który umożliwia wskazywanie odpowiedniego bieguna 

niebieskiego (północnego lub południowego). Po ustawieniu montażu na Gwiazdę Polarną konieczne 

jest jego obrócenie tylko wokół osi polarnej, co pozwoli utrzymać obiekt w centrum pola widzenia. 

Nie zmieniać położenia podstawy montażu ani ustawień szerokości geograficznej. Montaż został już 

prawidłowo ustawiony względem położenia geograficznego (tzn. szerokości geograficznej), a pozostałe 

czynności związane z ukierunkowaniem teleskopu wykonywane są poprzez obracanie teleskopu wokół 

osi polarnej (rektascensji) i deklinacji (rys. 15).
Wielu początkującym osobom sprawia trudność zrozumienie, że ustawiony na Gwiazdę Polarną 

montaż paralaktyczny pełni funkcję montażu azymutalnego, który został ustawiony względem bieguna 

niebieskiego. Klin powoduje nachylenie montażu pod kątem równym szerokości geograficznej, na jakiej 

znajduje się obserwator, i jego ruch obrotowy wokół płaszczyzny równoległej do równika niebieskiego 

(i ziemskiego). Jest to „horyzont”, jednak jego część jest zasłonięta przez Ziemię. Ten nowy ruch 

„azymutalny” nosi określenie rektascensji. Oprócz tego montaż obraca się w kierunkach północnym 

(+) i południowym (-) od równika niebieskiego w stronę biegunów niebieskich. To dodatnie lub ujemne 

„wznoszenie” od równika niebieskiego określane jest mianem deklinacji.